Poem from Aval Appadithan #1: எரிந்து போன வீடுகள் - அவள் அப்படித்தான்

Aval Appadithan (1978) Climax Monologue

Date: Apr 21, 2018


Aval Appadithan is an underrated masterpiece. I guess underrated is an understatement for such an extraordinary film. It was way ahead of its time then (1978). Even if the film is remastered and released now, it wouldn't achieve the cult and recognition it deserves. I intend to write a separate blog post extolling the feminist ideas, poignant moments, brilliant acting, etc. Great films make you think and this film had my brain on overdrive. I'd repeatedly pause and replay scenes just to listen to the dialogue again. I'll leave you with a beautiful voice-over (narrated over the climax sequence) that haunts me to this day.


Transliteration

Yerindhu pona veedugal
Murindhu pona uravugal
Kalaindhu pona kanavugal
Sumakka mudiyatha sogangal
Meendum oru murai Manju iranthu ponal
Intha(ch)chaavai sagithu(k)kolla -
Manjuvaal dhan mudiyum
Aval pirappal irappal
Aval irappal pirappal
Aval appadithan

அவள் அப்படித்தான்

எரிந்து போன வீடுகள்
முறிந்து போன உறவுகள்
கலைந்து போன கனவுகள்
சுமக்க முடியாத சோகங்கள்
மீண்டும் ஒரு முறை மஞ்சு இறந்து போனாள்
இந்தச்சாவைச் சகித்துக்கொள்ள -
மஞ்சுவால் தான் முடியும்
அவள் பிறப்பால் இறப்பால்
அவள் இறப்பால் பிறப்பால்
அவள் அப்படித்தான்

Meaning/Summary

Burnt down houses,
Broken relationships,
Shattered dreams
Unendurable sorrow/tragedies
Manju died once more within
Only Manju can bear this death

She will be born again, she'll die again
She will die again. she'll be reborn again
That is how she is


The inherent beauty of a language is almost always lost in translation (and I'm sure it's the case here). The cycle of birth-death-rebirth in the metaphorical sense can't be explained better - "அவள் பிறப்பால் இறப்பால், அவள் இறப்பால் பிறப்பால், அவள் அப்படித்தான்... "

Signing off,
Gautham Vasan